Netekim- AŞKTAN SONRA HÜZÜN – ŞİİR

Emilya

perdesi çekilmiş bir hüznün portresi bakarsın yollara Emilya

uzak bir kent ve uzak bir bulut dolaşır bakışların

özlem gibi yağmur yağmaz, biraz suskun saatler bacalarda

adın geçer, ölüleriyle sarhoşsun, tarçın kokulu

ah o ülke, tarihime her gece ihanet işler

güldün ve ağladın duvarlar hep beyaz kaldı sesinde

duyulur çırpınışları pencerede ateşböceğinin emekçisin

kanatları ihtilalsiz ve aşksız dökülüyor saçlarından

omuzlarında yarım kalmış öpücük izleri vuruldular

ah günahsız ve isteksiz doğan çocuklar

bir eksiklik ve esriklik vardı Emilya, yeryüzü yüreğinden

bir elinde şarap bütün yoksulların yıkanmış gözleri

bir elinde suskun sayfaları çoğalmış isyan

seni sevdim bütün çiçekler gibi su kokardın

türkülere ve tütüne kaçak giderken insan

……………………………………………………………..

Kalan

bildiğim bütün çiçek renkleri elbiselerinde işlenmiş çocuk,

anadolum göç halindedir

gelen kim, giden kim, bu yolların kaç mevsimi değişti

ihanet etmeyen ne gökyüzü, ne deniz,ne toprak

ihanet etmeyen bir umut ve şiir kaldı

……………………………………………………………

aşk nedir Emilya, tren geçmez ki kapının sarmaşıklığından

sevda nedir Emilya, sınırsız denizlere türkü

ya kavga…bir yıldız daha kavuşur gözlerine

sarıl Emilya, bu ülke ve dört duvar bizim

bir yanı bahar ve hırçın katliamlar kalır geceye

ayır saçlarını, sür gözlerini namluya Emilya

vur beni İzmir elin elimde olsun

bir yeri daha kanar bu dağların payımdan

bir çiçek daha düşer özgürlük aşkıma…